ARTYKUŁY

Na początku stycznia 2025 roku, polska klacz El Esmera 2018 (Sahm El Arab - Esmeraldia po QR Marc) hod. SK Michałów, została nagrodzona brązowym medalem podczas GCAT Ajman 2025, najbardziej prestiżowego obecnie cyklu pokazów na świecie. Na początku kwietnia 2025 zdobyła tytuł Gold Champion Senior mare podczas 26 Sharjah International Festival AH, ECAHO Class A. Powtórzyła tym samym sukces swojej babki Emandorii z 2018 roku.   Biorąc pod uwagę fakt, że dwie wybitne wnuczki Emandorii : Emarella i El Esmera, obie rocznik 2018, po ogierze Sahm El Arab, zostały sprzedane z Polski, można mieć poważne obawy o przyszłość rodziny żeńskiej, gdyż cienki strumyczek najlepszej krwi w linii Milordka/Saga/Emanacja może wkrótce wyschnąć. W tej sytuacji zasadne jest pytanie czy fakt, że sztandarowa linia hodowlana, która przynosiła polskiej hodowli przez ostatnie 60 lat liczne sukcesy promocyjne i sprzedażowe jest w regresie, a jeśli tak to z jakiego powodu, nie jest powodem do niepokoju. 

Pogoń za obniżeniem kosztów w hodowli oraz wzrostem wydajności produkcji zwierzęcej stała się stymulatorem rozwoju dziedzin z nimi związanych. Wśród nich szczególnego znaczenia w ostatnich latach nabrały osiągnięcia w dziedzinie rozrodu zwierząt, do których zaliczyć należy inseminację oraz transplantację zarodków. Te nowoczesne techniki rozrodu w zdecydowany sposób wpłynęły na postęp w hodowli, a sukces w ich zastosowaniu choćby u bydła, skłonił też do ich wdrożenia w hodowli koni, początkowo tylko półkrwi, a następnie też hodowli koni arabskich.

A gdzie? Oczywiście w stadninach zarządzanych przez KOWR, czyli Janowie Podlaskim i Michałowie. Widać to było na jesiennych przeglądach hodowlanych, które tym razem nie były już utajnione, a przynajmniej – nie do końca i nie dla wszystkich.

“Wiadomo powszechnie, że nikt przed Juliuszem Kossakiem ani nikt po nim nie rozsławił tak imienia konia polskiego i jego hodowli jak uczynił to on sam. Dlatego malarz ten szczególnie zasłużył sobie na przypomnienie w środowisku miłośników konia polskiego. Niektórzy polscy artyści, każdy na swój sposób, to postacie mocno zmitologizowane. Należał i należy do nich Juliusz Kossak wysuwając się na czoło tej grupy. Znalazł się w awangardzie ikon XIX- wiecznego polskiego malarstwa, obok Matejki, Grottgera i Brandta.  

W wielu publikacjach na temat polskich stadnin państwowych w okresie okupacji znajdziemy podobne opisy: „…w czasie okupacji stado/stadnina funkcjonowała normalnie”, a  w pamięci miejscowej ludności i pracowników czasy te jawią się jako okres dobrze wspominany. Nie inaczej było w Białce. Sprawa wymaga jednak szerszego komentarza. 

Rozpowszechnienie się polskiego stroju narodowego miało dla kultury polskiej niebagatelne znaczenie. Na tradycję tego stroju będą powoływać się następne pokolenia podkreślając w nim znamiona polskości, dzięki czemu stanie się on uzewnętrznieniem patriotycznej postawy i szacunku dla przeszłości.

Przywróceni do łask monopoliści państwowej hodowli koni arabskich powtarzają jednym głosem, że pod ich nieobecność stadniny zostały „zdewastowane”. A jak? Oczywiście „pisowscy nominaci” wyczyścili (ewentualnie „ogołocili”) stado podstawowe z najlepszych klaczy i ogierów. Czy aby na pewno? Przyjrzyjmy się bliżej, jak wyglądało to „czyszczenie” za ich rządów, a także po rozpoczęciu przez nich „naprawiania” polskiej hodowli.

1 kwietnia 1994 roku w Stadninie Koni Kurozwęki, przyszła na świat córka ogiera Borek klacz Cirka od Cuma po Eukaliptus - reprezentantka linii klaczy Gazella or.ar. importowanej w roku 1845 do Jarczowiec przez hrabiego Juliusza Dzieduszyckiego. Historia jej pochodzenia opowiada pełną dramatycznych wydarzeń drogę polskiej hodowli począwszy od połowy XIX wieku do dnia dzisiejszego. 

Linia Bairactar or.ar. jest najstarszą, choć dziś niezbyt licznie reprezentowaną, nadal aktywną linią męską w hodowli koni czystej krwi arabskiej na świecie.