EQUUS POLONUS

W obyczajowości Polski nowożytnej pojęcia Equus Polonus (koń polski w rozumieniu zjawiska kulturowego) i Eques Polonus (jeździec polski), dobrze opisują zjawisko kulturowe, w ramach którego jeździec i jego wierzchowiec stanowili nie tyle parę, co jedność. Wiadomo przecież, że konie funkcjonowały w polskiej tradycji rycerskiej, a później szlacheckiej aż do rozbiorów, a nawet jeszcze w XIX wieku, kiedy na ziemiach polskich tworzona była nowoczesna hodowla koni rasowych. Wizerunki koni znalazły swoje miejsce wśród godeł herbowych polskiej szlachty. Konie weszły do obyczajowości ogólnonarodowej wraz z bogatym, dziś już częściowo zapomnianym językiem hipologicznej kultury. To bogactwo polskiego języka dotyczącego koni i silne przywiązanie do rodzimej tradycji widać na przykładzie określenia małego konia zwanego w Polsce do dziś „kucykiem" podczas gdy cały świat przyjął z języka angielskiego nazwę „pony". Ogromna ilość poważnych, żartobliwych i często dosadnych przysłów związanych z końmi oddaje skalę przywiązania i więzi jaka łączyła naszych przodków z końmi.  Koń w dawnej Polsce to nie tylko zwierzę wykorzystywane w walce lecz także pełnoprawny, otoczony miłością i szacunkiem, członek społeczeństwa. W ówczesnej Polsce Equus Polonus to synonim wspaniałego konia, który przetrwał jako kulturowe dziedzictwo epoki dawnej Rzeczpospolitej.