BIBLIOTEKA

W ostatnim czasie pojawiła się w sprzedaży długo oczekiwana książka Krzysztofa Czarnoty zatytułowana “O ZAŻYWANIU ARABA” zapowiadana jako kompendium wiedzy o użytkowaniu wierzchowym konia arabskiego. 

Jest to pozycja o tyle ciekawa, że autor swoje jeździeckie doświadczenie zdobywał nieomal wyłącznie na koniach czystej krwi arabskiej i jest od wielu już lat niestrudzonym propagatorem koni tej szlachetnej rasy. Jednak myliłby się ten, kto weźmie tę pozycję do ręki aby się dowiedzieć  z podręcznika krok po kroku, jak jeździć na arabie. Krzysztof Czarnota idzie w swojej książce raczej w kierunku wyjaśnienia rzeczywistego znaczenia staropolskiego słowa “zażywać konia” - stara się podzielić z czytelnikiem swoim doświadczeniem, jak araba użyć należycie, jak nim pokierować aby stał się niezawodnym wierzchowcem, przyjaznym człowiekowi koniem, który ze współpracy z człowiekiem czerpie radość, do której jest w istocie stworzony. Z całą pewnością autor jest niezwykle doświadczonym jeźdźcem, który zna temat użytkowania koni arabskich jak nikt w Polsce a do tego od lat niestrudzenie zachęca do użytkowania wierzchowego koni arabskich, każdego kto tylko jest w stanie konia dosiąść. Jednocześnie jest Krzysztof Czarnota samorodnym jeździeckim talentem, który przypomina nieco naszego wspaniałego malarza koni arabskich Juliusza Kossaka. Podobnie jak Kossak, Czarnota nie ukończył żadnej prestiżowej szkoły jeździeckiej i jego edukacja jeździecka była dość spontaniczna a odkąd trafił na konie arabskie, kierował się raczej intuicją niż zasadami klasycznego ujeżdżenia. Konsekwencją jego doświadczeń i poszukiwań wśród licznych metod naturalnych, stało się ostatecznie wielkie zbliżenie do naturalnej, polskiej szkoły jazdy, która w dawnej Polsce istniała już w XVI wieku. To w dawnych polskich metodach, w historii Kresów i dawnych “lubowników” polskiego konia, szuka Krzysztof Czarnota od wielu lat inspiracji i własnej tożsamości. Dzięki połączeniu pasji jeździeckiej z prawdziwym umiłowaniem sarmackiej historii, a do tego dysponując znakomitym piórem, prowadzi Krzysztof Czarnota swoistą “ewangelizację” polskim koniem i historią Kresów, kolejnych już pokoleń miłośników koni arabskich i orientalnych. 

W felietonach autora czuje się, że zdaje sobie sprawę z nieuniknionego zanikania tradycji, która po latach komuny i tak się ledwo tli, ale jednocześnie takie pozycje jak jego ostatnia książka, są pewną szansą na dotarcie do ludzi, którzy myślą i czują podobnie jak autor i są w stanie tę tradycję kultywować, każdy w miarę swoich możliwości. 

Niewielki format książki, żeby nie rzec książeczki nasuwa na myśl książeczkę do nabożeństwa. Tę niewielką książeczkę należałoby zalecać jako lekturę obowiązkową każdemu, kto choćby myśli o posiadaniu  konia a już arabskiego w szczególności. Krzysztof Czarnota dzieli się z czytelnikiem swoimi wieloletnimi obserwacjami tak koni jak też ludzi, którzy tym koniom przez lata towarzyszą. W całej narracji głównym podmiotem jest koń arabski i ogromny szacunek dla tego zwierzęcia jaki jesteśmy mu winni. 

Książka ze wszech miar godna polecenia jest łatwa do czytania dla każdego, lecz osoby które uczestniczą w branży końskiej od dawna, wyraźnie wyczują pewną gorycz z jaką autor ocenia dzisiejszy kierunek polskiej hodowli tak państwowej jak prywatnej, gdzie koń stał się przedmiotem a nie podmiotem mimo często dobrych chęci właścicieli i hodowców. Autor wyraża również obawy o przyszłość konia arabskiego w Polsce, wskazując hodowlę koni do pokazów jako fałszywe i szkodliwe założenie, które dodatkowo obniża walory użytkowe polskiego konia arabskiego. Autor delikatnie ale stanowczo apeluje o opamiętanie tak do hodowców ale również miłośników koni arabskich. Tak więc to do nich przede wszystkim jest skierowane przesłanie książki Krzysztofa Czarnoty i jego wołanie o szacunek dla naszej tradycji hodowli  tych wspaniałych istot jakimi są konie arabskie .