NOWOŚCI

Na początku stycznia 2025 roku, polska klacz El Esmera 2018 (Sahm El Arab - Esmeraldia po QR Marc) hod. SK Michałów, została nagrodzona brązowym medalem podczas GCAT Ajman 2025, najbardziej prestiżowego obecnie cyklu pokazów na świecie. Na początku kwietnia 2025 zdobyła tytuł Gold Champion Senior mare podczas 26 Sharjah International Festival AH, ECAHO Class A. Powtórzyła tym samym sukces swojej babki Emandorii z 2018 roku.   Biorąc pod uwagę fakt, że dwie wybitne wnuczki Emandorii : Emarella i El Esmera, obie rocznik 2018, po ogierze Sahm El Arab, zostały sprzedane z Polski, można mieć poważne obawy o przyszłość rodziny żeńskiej, gdyż cienki strumyczek najlepszej krwi w linii Milordka/Saga/Emanacja może wkrótce wyschnąć. W tej sytuacji zasadne jest pytanie czy fakt, że sztandarowa linia hodowlana, która przynosiła polskiej hodowli przez ostatnie 60 lat liczne sukcesy promocyjne i sprzedażowe jest w regresie, a jeśli tak to z jakiego powodu, nie jest powodem do niepokoju. 

3 Kwietnia 2025 roku w Sejmie, na Sali im. Bronisława Geremka odbyło się posiedzenie Sejmowej Komisji Rolnictwa, którego głównym tematem była informacja na temat wyników kontroli przeprowadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli pod ogólnym tytułem – „Funkcjonowanie spółek z większościowym udziałem Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa i nadzór nad ich działalnością”. Jednym z zaplanowanych punktów programu posiedzenia była informacja na temat spółek hodowlanych znajdujących się pod nadzorem KOWR ze szczególnym uwzględnieniem stadnin hodujących konie czystej krwi arabskiej.

“Wiadomo powszechnie, że nikt przed Juliuszem Kossakiem ani nikt po nim nie rozsławił tak imienia konia polskiego i jego hodowli jak uczynił to on sam. Dlatego malarz ten szczególnie zasłużył sobie na przypomnienie w środowisku miłośników konia polskiego. Niektórzy polscy artyści, każdy na swój sposób, to postacie mocno zmitologizowane. Należał i należy do nich Juliusz Kossak wysuwając się na czoło tej grupy. Znalazł się w awangardzie ikon XIX- wiecznego polskiego malarstwa, obok Matejki, Grottgera i Brandta.  

W wielu publikacjach na temat polskich stadnin państwowych w okresie okupacji znajdziemy podobne opisy: „…w czasie okupacji stado/stadnina funkcjonowała normalnie”, a  w pamięci miejscowej ludności i pracowników czasy te jawią się jako okres dobrze wspominany. Nie inaczej było w Białce. Sprawa wymaga jednak szerszego komentarza. 

Rozpowszechnienie się polskiego stroju narodowego miało dla kultury polskiej niebagatelne znaczenie. Na tradycję tego stroju będą powoływać się następne pokolenia podkreślając w nim znamiona polskości, dzięki czemu stanie się on uzewnętrznieniem patriotycznej postawy i szacunku dla przeszłości.