Skomplikowane losy polskich koni arabskich na przełomie XIX i XX wieku, które przetrwały rewolucję, dwie wojny światowe i upaństwowienie wraz ze zmieniającymi się koncepcjami hodowlanymi, pokazują  jak ważna jest konsekwentna praca polskich hodowców nad zachowaniem dziedzictwa dawnych stadnin kresowych. To niezwykłe trwanie w czasie i przenoszona z pokolenia na pokolenie wiedza oraz zamiłowanie do koni arabskich sprawia, że Polacy nadal mogą pochwalić się najstarszymi rodzinami żeńskimi w światowej hodowli. Obecnie w tym dziedzictwie pokoleń zacierają się podziały na hodowlę państwową i prywatną, choć to ta pierwsza ma z uwagi na ochronę państwa większą szansę na prowadzenie hodowli w kierunku zachowania rodzimych rodzin i rodów. 

Opublikowana pierwsza edycja artykułu wzbudziła wielkie emocje, przede wszystkim u uczestniczących w pokazie sędziów. Sprowokowało to mnie do przyjrzenia się bliżej relacjom z pokazu w Izraelu i okazało się, że również uczestnicy mieli wiele zastrzeżeń. Okazało się, że nie tylko ja uznałam za niemoralne rozgrywanie pokazu koni w kraju, który toczy wojnę z sąsiadem, dokonując zniszczeń i dopuszczając się czynów uznanych za ludobójstwo przez ONZ. 

W sobotę 17 września 2022 roku, odbyła się Konferencja pt.: „Wyścigi i użytkowanie koni arabskich w Polsce”, którą Towarzystwo w założeniu kierowało przede wszystkim do hodowców koni arabskich poddających swe konie próbie na torach wyścigowych. 

Skomplikowane losy polskich koni arabskich na przełomie XIX i XX wieku, które przetrwały rewolucję, dwie wojny światowe i upaństwowienie wraz ze zmieniającymi się koncepcjami hodowlanymi, pokazują  jak ważna jest konsekwentna praca polskich hodowców nad zachowaniem dziedzictwa dawnych stadnin kresowych. To niezwykłe trwanie w czasie i przenoszona z pokolenia na pokolenie wiedza oraz zamiłowanie do koni arabskich sprawia, że Polacy nadal mogą pochwalić się najstarszymi rodzinami żeńskimi w światowej hodowli. Obecnie w tym dziedzictwie pokoleń zacierają się podziały na hodowlę państwową i prywatną, choć to ta pierwsza ma z uwagi na ochronę państwa większą szansę na prowadzenie hodowli w kierunku zachowania rodzimych rodzin i rodów.